Op een zonnige dag  zong ik op een schommel, zo hard als ik kon: Welk een vriend is onze Jezus… Dit beeld kwam bij mij op, toen mij gisteren gevraagd werd naar het moment van mijn roeping. Wanneer had God mij geroepen?  was de vraag en wat was mijn antwoord.

Op dit moment ben ik in Engeland en volg een studie- en werkweek voor missionaire leiders, georganiseerd door The Council for World Mission. De inleider startte met deze vraag.

Hoewel het niet mijn voorkeur heeft om over dit soort vragen na te denken en normaal gesproken er  een lichte of flinke irritatie vrijkomt, besloot ik me over te geven.  De antwoorden hoefden wij niet hardop uit te spreken en de vragensteller ging door: Wat voelde jij toen God je riep, was je alleen, was je met anderen, waar was dat en hoe zag het eruit waar je was? Is het lang geleden gebeurd of is het een ervaring van kort geleden.

Het kind van een jaar op acht op de schommel is een herinnering van puur geluk uit mijn kindertijd. Heen en weer in de frisse ochtendzon tussen hemel en aarde, zingen op het ritme van de schommel. Was dat mijn antwoord op mijn roeping?

Nadat ik had besloten theologie te gaan studeren, werd me vertelt dat ik als kleuter altijd zei dat ik latere dominee en schooljuffrouw wilde worden. Ik herinner me hier niets van, het is een gat in mijn herinnering. Het fascineert me wel. Zou ik toen al antwoord hebben gegeven op mijn roeping? Kinderen nemen verhalen heel letterlijk, dus dat ik in deze periode van magisch-realistisch zijn iets als roeping heb ervaren. Het zou zo maar kunnen.

Een kleuter op een schommel, in haar eentje op het schoolplein, is het volgende beeld dat er voor mijn ogen komt. Een herinnering zonder klank, heen en weer, tussen hemel en aarde. Is er toen iets gebeurd, dat ik niet meer tevoorschijn kan halen?

Zijn die andere momenten, van vermoedens, die niet groots en meeslepend zijn, laat staan spectaculair, dan een soort echo van die roeping toen ooit, waar de herinnering me in de steek laat.

En wat is daarop mijn antwoord? 

In ieder geval een hard en vrolijk zingen. Daar begint het mee.