Zo’n tien jaar geleden werd ik gegrepen door de film ‘As it is in heaven’. Een indrukwekkende film waarin mensen zichzelf, en hun eigen klank ontdekken. Samen vormen ze een koor en langzamerhand zingen zij zich vrij.
Afgelopen zondag zag en hoorde ik hier iets van gebeuren, in de kerkdienst waarin ik voor ging. Ik werd er door geraakt en vond het veelzeggend.

De plaats waar het gebeurde was de statige Oude Jeroenskerk in Noordwijk. De kerk was niet heel erg goed bezet. Het avondmaal blijkt toch nog steeds voor mensen een signaal te zijn, om niet naar de kerk te gaan, werd me gezegd. Wel was er goede aandacht tijdens de dienst van het Woord en de viering liep vloeiend verder in de Maaltijd van de Heer.

Bij het ontvangen van brood en wijn zongen wij ‘Vrede voor jou, vrede voor jou…, lied 421 op de melodie van Tom Löwental. Voor de gemeente was het een nieuwe melodie, maar nadat het een paar keer was voorgespeeld pakte zij het gemakkelijk op. Langzamerhand werd de begeleiding zachter, tot het orgel zweeg, omdat de organist ter communie ging.
Opeens hoorde ik iemand de melodie verder fluiten, waarna een zacht geneurie begon. Heel voorzichtig zochten mensen elkaar in hun klanken op. In het begin nog zoekend, bijna vals. Ik was bang dat ze er mee zouden stoppen. Maar hoe meer ze durfden stem te geven aan hun geneurie, hoe meer de melodie als vanzelf zich vormde.

Het hield de hele tijd aan, tot de organist zijn plek achter het orgel weer had ingenomen. Precies waar het kon, pakte hij de draad van de melodie over waar de zangers gebleven waren. Loepzuiver bleek hun zingen te zijn geweest. Begeleid door het orgel, kwam ook de tekst weer terug…vrede voor jou, vrede voor jou.

Wij hadden elkaar geraakt, dat is wat er door mee heen ging. Er kwam iets terug, zomaar onverwacht. Niemand had dit van te voren bedacht. Even was er die vrijheid geweest, om met eigen klank te antwoorden, op wat er op dat moment was, een ontluikend ogenblik van samen vieren, zoals in de hemel, als ook op aarde.