netjes bejurkt

Toen ik gisteren, nog vol van begeestering van de intrededienst en netjes bejurkt de receptie verliet, de achterklep van de auto opende om mijn lakschoentjes te verruilen voor open sandalen, voelde een vogel de behoefte om wat er uit moest over mij heen te storten.
Nauwelijks in de gaten, hoe indrukwekkend de nog natte smurrie over mij was uitgeworpen, propte ik mijzelf in de auto, omdat de deur net niet genoeg open kon. Eenmaal achter het stuur overzag ik het geheel der dingen.
Ik besloot het lauw geworden water, dat al enige uren op mij had gewacht in de milieubewuste Dopper op te offeren voor een provisorische schoonmaakbeurt, waarbij ik net te fanatiek uitschoot met de fles en dermate nat werd, dat zelfs bij thuiskomst, anderhalf uur later, mijn ondergoed nog doorweekt was. Onderweg depte ik alle nattigheid met papieren zakdoekjes, waardoor er vreemde witte pluizen ontstonden en de ellende nog erger werd.

Kledingwissel
Thuisgekomen deed ik een snelle kledingwissel om vervolgens getrakteerd te worden op een heerlijke maaltijd, met saté als belangrijkste ingrediënt. Onhandig viste ik het stokje uit het bakje waardoor alle saus in een volstrekt zelfingenomen traagheid over mijn kleding liep. Dit keer werd de knoeiboel begeleid door honend gelach van mijn tafelgenoten. Snel redderde ik de vloer en toog naar boven om weer mijn kleding te wisselen en broek en shirt van de ergste sausresten te ontdoen.
Toch bleef ik enigszins onrustig. Was het me gelukt om werkelijk alles weg te krijgen, zowel van de saté als van de vogel? Bij het opruimen van de afwas na de maaltijd, inspecteerde ik nog éénmaal mijn haar door er flink door heen te woelen. Daar had je het al! Ik stuitte op een ingedroogde harde klont, die zich stevig aan mijn haar had vast gemaakt. Weer rende ik naar boven, nu om mijn haar uit te wassen. Ongeduldig trok ik aan het ding, waardoor het al met al een pijnlijke bezigheid werd en ik ook wat haren uit mijn hoofd meenam.

De vogel spreekt

De vogel spreekt

Natuurlijk vraag ik me een dag later af wat van al deze dingen toch de boodschap was. Had de vogel in de boom en de vogel Gods, die ik die dag toch zeker in de buurt wist, mij hier wat mee te vertellen, behalve de dagelijkse oefening in nederigheid?
Soms is het niet meer dan dit. Hier en nu ben ik voortdurend en altijd onderworpen aan het lichamelijke en de wetmatigheden van het leven, net als ieder ander mens. Dat te beseffen is geen mysterie, maar wel heel noodzakelijk.  Met twee voeten op de grond, daar is het leven.