Vervreemding

31 januari 2020 | 0 Reacties

misdruk: bermtourisme

Iedere keer wordt het huis waar ik opgroeide leger en leger. Er is eigenlijk al niets meer, sinds zij er niet meer wonen. De ziel is uit het huis. Nu zijn ze ieder apart, mijn vader en mijn moeder. Ja, gelukkig nog wel onder één dak van het WoonZorgCentrum. Samen gaat niet meer.

Foto’s
Ik neem een doos vol foto’s mee, om ze later, als er meer tijd is, uit te zoeken en te verdelen. Tussen de stapels ontdek ik deze vreemde foto met twee beelden over elkaar. Ik zie de foto niet voor het eerst, maar nu pas zie ik hem goed. In een berm staat een fiat 500 geparkeerd. De trotst van mijn vader, zijn eerste auto. Je ziet het aan hoe hij bij zijn auto staat. Achter de auto ontdek ik mijn moeder. Ze staat er wat ongemakkelijk bij. Door de misdruk lijkt de afstand tussen hen beiden groter, dan het oorspronkelijke beeld. Ze zien er uit als twee doorschijnende figuren, geplaatst in een onwerkelijk landschap van berkenbomen, een berm en een bospad. De auto maakt het onmogelijk dat ze elkaar kunnen aanraken.

Andere werkelijkheid
In de ontmoetingen met hen vandaag, merk ik ook zo iets. Ze zijn er, maar soms doorschijnend, omdat ze niet goed weten waar ze zijn, wie ze zijn, met wie ze zijn. Beiden zoeken ze steun, maar weten elkaar niet meer goed te bereiken. De werkelijkheid is zo vreemd als beelden die over elkaar heen vallen en steeds minder herkenning oproepen. Meer en meer vervagen ze in de tijd, net als hun beeltenis op de foto.
Kijkend naar de vreemde foto lijkt het ook alsof ze verglijden naar een andere werkelijkheid, die van een beetje hemel, die van eindelijk thuis.

Twee jaar later
Afgelopen week overleed, twee jaar na het schrijven van bovenstaande , mijn vader. Mijn moeder stierf al eerder, in het voorjaar van 2018. Nu zijn ze in de nabijheid van de Eeuwige en worden ze gezien in een nieuw en ander licht, voorbij de vervreemding.

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *