Verhuizen

31 mei 2012 | 2 reacties

weggooien
Zodra ik wist dat wij zouden gaan verhuizen ben ik begonnen met weggooien. Dat is ongeveer het eerste dat gebeuren moet. Tenminste als je niet met allerlei onnodige ballast op een nieuw adres wilt beginnen. Ik kruip door de kasten met dozen vol herinneringen. Oude agenda’s, boekhouding, dagboeken, kinderspeelgoed, CD-verzamelingen, dierbare kledingstukken en voel me als een schepper in de chaos, scheidend wat goed is en mag blijven in een verse nieuwe doos, al het andere zal ik overleveren aan de vergetelheid.

herinneringen
De gang door de spullen kost tijd en geven allerlei sentimenten de kans om de slagvaardigheid in mijn handelen te verstoren. Ze zijn als kinderen die, in de gesorteerde spullen die klaar staan voor de stort altijd wel weer iets vinden, dat toch bewaard moet blijven.
Beelden, flarden van herinneringen, maken mij een reiziger door mijn eigen levenstijd. Onder tussen tel ik het aantal keren dat dezelfde spullen door mijn handen zijn gegaan. Voor sommige dingen is het de negende keer, dat ik ze inpak en over een paar weken zal uitpakken.

bestemming
Gek eigenlijk met spullen. Ze hebben geen bestemming. Ze reizen met me mee als trouwe stille vrienden, die ik vooral verwaarloos. Ik realiseer me dat ik de enige ben, die begrijpt waarom ze steeds weer in het verhuiscircus meetrekken. Dat valt niet uit te leggen aan anderen, hoe dierbaar ze me ook zijn.
Misschien komt er nog wel een tiende verhuizing, en een elfde. Maar ook verhuizen houdt voor mij een keer op. De laatste keer als de dozen open gaan, gaan de handen van mijn kinderen door deze spullen, of van anderen, want je weet nooit hoe het loopt.

relativeren
Ik zie het zo voor me. Een nonchalante blik in een verweerde agenda. ‘Die kan weg’. Een lintje van een gymnastiekuitvoering. ‘Wat doen wij hier mee?’ ‘Weg, natuurlijk. Wij kunnen niet alles bewaren. Of wil jij het nog hebben?’ ‘Nee, hoor, onze kasten puilen nu al uit…’
‘Gelijk het gras, is ons kortstondig leven’, zong ik op mijn huwelijksdag. Mooie psalm 103, over de eindigheid van de mens. Beetje zwaar op de hand, maar het helpt me relativeren in wat ik doe en kan. Nu ik me weer over mijn spullen buig, gaan de woorden door me heen en besluit dat er best nog wat weg kan.

Over een kleine maand rijdt er een vrachtwagen voor met een grote aanhanger. Ik twijfel er niet aan, dat die stampend vol kom te zitten.

2 Reacties

  1. Afke

    Janneke, ik begrijp het helemaal. Na al mijn verhuizingen. en de zolder staat nog vol met 85 dozen van de laatste verhuizing van 8 jaar geleden. Maar het kan niet weg. Sommige mensen bewaren niets. Hoe herinneren zij? Of verhuizen zij nooit?
    Sterkte met die verhuizing!

    Antwoord
  2. Janneke Nijboer

    Dank je wel Afke. Je stelt een boeiende vraag. Hoe herinner je als er niets meer is? En hoe werkt dat bij mensen die onvrijwillig hun spullen zijn kwijtgeraakt? Mischien een vraag om op het internet te stellen.
    Hoe hangen herinneringen vast aan spullen? Hoe belangrijk is wat voor jou?

    Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *