Valse tonen

21 maart 2013 | 1 reactie

Stel je voor, dat je langzamerhand toe groeit naar de gedachte dat ook opwekkingsliederen een verdiende plaats hebben in het Nieuwe Liedboek. Stel je voor, dat je voorzichtig deze liederen af en toe een plek geeft in de liturgie, omdat je vindt dat iedere gelovige voluit zijn geloof moet kunnen uitzingen en dat je daar als voorganger niet voor moet gaan liggen.
Stel je voor, dat je merkt dat je langzamerhand geen boodschap meer hebt aan de zelfgebouwde muren om een kerk, laat staan de confessionele muurtjes die er binnen de kerk zijn opgetrokken.
Stel je voor, dat jij voortdurend jezelf betrapt op grenzen trekken tussen  geloof , twijfel en ongeloof, waarvan geen God wil weten.
Stel je voor, dat er op dat moment een nieuw liedboek wordt gelanceerd, waar er met zoveel meer verschillende mensen samen uit te zingen valt. Oecumene 2.0, passend bij deze tijd.

Ik hoef het me niet voor te stellen. Het gebeurt echt. Tegelijkertijd stroomt mijn Twittertijdlijn over van gehakketak tussen theologen over wat wel en niet gezongen kan worden. Hoe dit liedboek een mislukking is, omdat de meest vreselijke liedjes zijn opgenomen. Mijn ochtendkrant doet er vrolijk aan mee. Ruim baan voor alle criticasters. Heerlijk wij kunnen elkaar weer eens goed theologisch de maat de nemen. 
Een workshop over de mogelijkheid om te mediteren met liederen en één over de toegankelijkheid van het liedboek van homoseksuelen, lesbiennes en transgenders dreigen de inzet te worden van een boycot door groepen voor de feestelijke presentatie van het nieuwe liedboek.

Hoe moet dat nu? vraag ik me af. Hoe kunnen wij ooit samen zingen van Gods liefde, zodat het niet vals klinkt? Hoe kunnen wij ooit dat gedroomde koor van stemmen zijn,  als wij elkaar als koorleden niet zien zitten. Hoe kan ik het volhouden in een kerk, waar wij elkaars toon niet verdragen?
Blijft het dan toch altijd het zelfde liedje, zoals de krant vandaag schrijft?
Of zingen wij ons voorstellingsvermogen te boven, van een dag die komt, dat in alle kleuren van de regenboog op eigen toon mensen naast elkaar, ademen en zingen van God die liefde is voor iedereen.

1 Reactie

  1. LinuxRev

    In plaats van te hakketakken moeten we in de kerk kennelijk nog leren hoe we op het niveau van de ziel kunnen discussiëren, bij voorkeur met inachtneming van de wijze raad van Jonathan Sacks: 'the dignity of difference'. Bij sommige opwekkingsliederen staan mijn tenen krom vanwege de sentimentaliteit en de onversneden vergeldingstheologie. Nou en? Niet weinig parochianen klappen spontaan de kaken op elkaar als ik een echte Oosterhuis programmeer. So what? In de praktijk betekent dat dan een spelletje geven en nemen, maar het wordt pas zinvol als je daar samen aan voorbij kunt komen. Bijvoorbeeld in dat genadige moment wanneer je ontdekt dat 'Groot is uw trouw, o Heer' en 'Die chaos schiep tot mensenland' toch over hetzelfde gaan. Prachtig dat Antoine Oomen daarbij de tonen vond die mijn hart raken en jammer dat W.M. Runyan bij mij de boot compleet gemist heeft. Ach, dan nog… In de hemel, naar door doorgaans welingelichte bronnen ons melden, spelen we op de harp. Dus kunnen we zowel Oomen als Runyan vergeten en wordt het waarschijnlijk toch weer Schotse en Ierse volksmuziek.

    Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *