Doubt
Gisterenavond keek ik in naar de film Doubt (VPRO, Ned 2). Ik wist niets van het verhaal, maar was vanaf het eerste moment gefascineerd. Wat speelde er nu precies en zou er iets van gerechtigheid bestaan op deze school. Was de jacht op de priester door de directrice van de school ingegeven door haar moeite met verandering?
Het gesprek tussen haar en de moeder van de jongen, van wie zij vermoedde dat hij door de priester werd lastig gevallen, onthulde haar loyaliteit met het kind. Zijn welzijn had ze op het oog en kruipend door de mazen van hiërarchie zette ze alles op alles, dit kind te bevrijden van zijn belager.
In de kilheid van haar regime van leiding geven aan de school, bleek haar onvoorwaardelijke keus voor de leerlingen.
Onderzoek seksueel misbruik
Bijna een week geleden werd een onderzoek gepubliceerd over seksueel geweld onder jongeren in allerlei gedaanten, niet alleen verkrachting. Onder ruim 10.000 jongeren blijkt dat 41% van de meisjes en 20% van de jongens dit overkomt. Ik hoorde radioprogramma’s met jongeren over dit onderwerp en las een aantal krantenartikelen en internetberichten hierover.
Nauwelijks wordt er ingegaan op de gevolgen van dit misbruik. De pagina van RTL vermelde hierover wel iets: De gevolgen van seksueel geweld variëren van ongewenste zwangerschappen tot een laag zelfbeeld en psychische klachten.
De NOS-site gaf een citaat van één van de onderzoekers: “…Goed voorgelichte jongeren beginnen later met seks en hebben veel minder vaak een soa.” Verder op werd nog genoemd dat jongeren weerbaarder moeten worden.
Gevolgen
Het maakt me boos deze vorm van berichtgeving, omdat er geen moeite gedaan wordt om eens echt in de huid te kruipen van een meisje of jongen die deze dingen meemaakt. Hoe ziet dat er uit als iemand een laag zelfbeeld heeft, en welke gevolgen heeft dat precies. Hoe herken je dat als slachtoffer en als omstander? In welke hoeken en gaten van de menselijke ziel gaat het heen? Hoe verloopt een leven zonder dit geweld en hoe met? Natuurlijk gaat het hierin ook over mijzelf. Het is vreselijk moeilijk om allereerst zelf onder ogen te komen hoe het mij heeft gevormd. Het heeft grote en heel veel kleine keuzes beïnvloed, onbewust en onbekwaam.
De onderzoekers hebben vast en zeker iets goeds voor ogen, maar wie gaat nu eens door deuren en glazen om mensen, jong en oud, te vertellen hoe verknipt je wereld wordt, door al die ongewenste aanrakingen en intimiteiten, met of zonder geweld. Wie gaat er nu eens als een profeet te keer om zonder twijfel te vertellen, dat het niet alleen gaat om het weerbaarder worden van mogelijke slachtoffers, maar om mogelijke daders een houding te leren, dat je alles op alles wilt zetten met het oog op het welzijn van de ander.
Dank je wel voor je openhartige blog. Ik deel je boosheid en frustratie. Het gaat inderdaad niet om jongeren weerbaarder te maken, maar om voorlichting over grenzen en gevolgen van ongewenste grensoverschrijdingen. Door de nadruk op weerbaarheid te leggen, leg je in zekere zin nog meer de verantwoordelijkheid bij degenen die slachtoffer worden van geweld. Laten we blijven profeteren!