Achter mijn gesloten lippen verdrinken de zinnen in het trage moeras van mijn vermoeidheid. Gedachten blijven onuitgesproken en lossen op in een mistig vergeten. Langzamerhand leer ik wat eenmaal afgezonken is niet meer op te willen vissen uit de gistende massa van...
Kan ik zonder angst mijn ontwrichte binnenkant toevertrouwen aan de Eeuwige? Jij, – die onder al mijn gewoel – in het hart van het briesende geweld, zegt; Ik ben. Noem me stilte, noem me stevigheid, noem me houvast. Laat tot je doordringen: Ik ben. Zal de...
De stilte dringt zich steeds meer aan me op. Trekt vlaag na vlaag als dichte mist in mij. Vervaagt mijn gedachten en doet klanken vergeten geluid te maken. Op kousenvoeten hebben de woorden zich teruggetrokken. Niets is meer nodig om te zeggen, ook Jouw naam verdwijnt...
Geef mij maar mist, van die dikke, om in te verdwijnen en niets meer te zien van de wereld om me heen. Geef mij maar mist, van die zachte, die heel voorzichtig nauwelijks aanraakt. Geef mij maar mist, van die stille, om geruisloos te ontkomen naar de vaste wal. Geef...
