door Janneke Nijboer | 27 november 2020 | Gedichten
Op het moment van de waarheid roep ik Jou op, als mijn getuige, Jij, mijn eerste en mijn laatste, niemand anders dan Jij. Gehuld in het licht van Jouw aanwezigheid, laat Jij Je zien – onbenaderbaar – voluit. Jij staat voor mij in, zodat ik sterk en veilig...
door Janneke Nijboer | 10 juni 2020 | Gedichten
Nu ik weer kleuren zie en contouren maar nog steeds die diepe schaduw, die elk beeld verwart, hoop ik iets van de omtrek te zien, van wat je kunt noemen: Jouw vrede. Niet om te sussen, dat wat is, of tot kalmte te brengen wat stormt in mij. Niet om te voorkomen, dat...
door Janneke Nijboer | 1 mei 2020 | Blog, Gedichten
Zodra april voorbij is, voel ik de dagen zwaarder worden. Bomen, struiken, staan vol in bloei, de berm weert zich kranig in geel en wit. Nog net te koud voor met-zonder-jas, terwijl de diepe schaduw van 4 mei al over mij heen valt. In de vroege ochtend op de eerste...
door Janneke Nijboer | 23 januari 2020 | Gedichten
Niet van mij is de aarde, geen homp klei, of geestgrond, zelfs een eenzame zandkorrel niet. Niet van mij is de aarde, geen mens, dier, plant of boom, zelfs mijn huisdier is niet van mij. Niet van mij is de aarde, geen levende ziel behoort me toe, zelfs mijn geliefde...
door Janneke Nijboer | 17 december 2019 | Gedichten
Toen Jij mij weefde, God, in de schoot van mijn moeder, toen Jij mij riep, om samen schering en inslag te worden, lukte het Jou om Jouw Naam oersterk als een ragfijne gouden draad door mij heen te weven. In kluwens van onrust en angst brak het als een zijden draadje,...