bron foto: flickr
fotograaf Franck Michel

In het begin vallen ze me niet zo op. Het lijkt wel of ze steeds de schaduw opzoeken. In de felle zon, verdwijnen ze onder een boom, achter een muurtje, of ze steken snel over naar de andere kant van de straat, of schieten een steeg in, waar de zon niet is.

grauw
Ik realiseer me later pas dat ze me eerst niet zijn opgevallen, omdat ze dezelfde kleur hebben als de schaduw. Ze zijn grauw geworden van de straat, hun kleren, hun gezichten en de spullen die ze bij zich dragen. Wie een winkelwagen heeft, dekt zijn bezittingen af met een slaapzak, grijs van het vuil. Niets heeft meer kleur. Als ik hen passeer zie ik dat ze vaak nog zo jong zijn, met hun ogen dof en zonder diepte.
Ik vraag me af of ze gemist worden. Zouden er nog mensen zijn die wel eens aan ze denken. Een ouder, een broer, een vriendin?

San Francisco
In de stad waar alles kan, de stad van San Francisco, die armoede als ideaal had, leven de mensen zonder dak boven hun hoofd de Amerikaanse nachtmerrie. Ze worden door het vuil vanzelf meer en meer onzichtbaar. Het is vooral de geur, die verraad dat ze er zijn. De caissière van de supermarkt op de hoek spuit fanatiek met een luchtverfrisser om de intense geur, die de dakloze achterlaat te verjagen.
Terug in mijn kleurrijke hotelkamer lees ik dat er hulpprogramma’s en mensen zijn, die zich inzetten om voor de dak- en thuislozen te zorgen. Tegelijkertijd blijkt dit een reden te zijn, voor mensen zonder perspectief van buiten de stad, om naar San Francisco te gaan.

gezicht
Op mijn rondreis door Amerika kom ik ze in elke stad en in ieder dorp tegen. De oude vrouw op haar slippers, de man hurkend op de stoep, de verschrikte vrouw in haar hemdje, de verdwaasd langs me heen schiet. Zij blijven mij bezighouden op deze reis door Amerika en vormen samen met al het andere dat me verbaast, ontroert, het gezicht van dit immense land.