Niet thuis bij mijzelf

11 juni 2016 | 0 Reacties

haar nieuwe huis

‘Ik ben in de war, hè?’ vraagt ze aan mij en kijkt me onderzoekend aan. ‘Ja, mam’, bevestig ik. ‘Ik ben dement, hè?’ vraagt ze. ‘Ja, mam, jij bent dement.’ zeg ik.
Voor het eerst zie ik haar schrikken, en dan komen de tranen. Ik knuffel haar.

Geen zin
Het begon langzaam. ‘Had ze zo weinig zin, door de grote operatie die ze had ondergaan? Waarom wilde ze niet naar buiten, waarom vergat ze de ene keer wel en de andere keer niet?’ De uitslag van het geriatrisch onderzoek verraste niet: vasculaire dementie. Dat betekent dat ze ook nog een vaak heel helder is en heel goed merkt dat ze aan het verdwalen is in zichzelf en in de wereld om haar heen.

Vergeten
Als ik haar vraag hoe het voor haar is, dat vergeten, zegt ze kordaat: ‘Ik ben gewoon niet thuis bij mijzelf.’ Zo is het nu voor haar, nergens meer thuis.
Steeds meer bleek dat wonen in het huis van mijn jeugd niet meer ging. Vorige week is ze acuut weg gegaan en goddank is er nu al een goede plek voor haar.

Op zoek naar thuis
Ik merk dat ook ik zoek. Ergens in mijzelf is de thuisplek waar mijn moeder altijd was verdwenen en toch ook niet. Ze geeft me nog steeds wijsheid, ze is er nog steeds en als ik bij haar kom, ben ik thuis.

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *