acryl-engel

Ze had het altijd wel geweten. Als kind al, was ze anders. Ze vonden haar vreemd. Zelfs haar ouders reageerden op haar alsof ze het buurmeisje was, dat zich per ongeluk in het huis vergist had en bij hen in was komen wonen. Natuurlijk had ze met andere kinderen gespeeld en ook als puber deed ze alsof ze meedeed met de groep. Iedereen vond haar wel aardig, maar nooit bijzonder, of speciaal. Het was in haarzelf gaan groeien, die gedachte dat ze nooit echt zou meedoen aan het leven. Zij zou de beschouwer blijven.

verlangen
Nu onvermijdelijk de kerst dichterbij kwam merkte ze het nog meer. Ze was inmiddels 38, werkte hard op kantoor, had daarbuiten een paar nuttige contacten, maar er was geen liefde gegroeid tussen haar en een ander. Zelfs geen diepe vriendschap.
Ergens onderweg in het leven en de tijd, had ze besloten dat het goed was, zo. Toch maakte de oprukkende kerstkitsch haar hart week. Verlangen naar je weet maar nooit werd in haar wakker. Ze kon het niet tegenhouden. Elk jaar begon het vroeger te kriebelen. Nu had ze in september al de eerste spulletjes ontdekt in haar favoriete tuincentrum. Met hebberige ogen joeg ze door het tuincentrum en ontdekte de meest prachtige engel, die ze ooit had gezien.

mooiste engel
‘Acryl engel met veelkleurig led-licht’ stond op het bordje. De glitters fonkelden in het gewaad van de doorzichtige engel. Zoiets moois had ze niet eerder gezien. Ze nam de engel mee, rekende af en gaf haar een ereplaats in de vensterbank. Goed zichtbaar voor haarzelf en de mensen die haar huis passeerden.
Als ze ’s avonds uit haar werk thuis kwam, deed ze de engel als eerste aan.  Het schijnsel van de glitters zette haar woonkamer in een bijzonder licht. Schaduwvlekjes vielen als kleine zegeningen over haar heen. Steeds bleef ze elke avond even bij de engel staan, om zich te laten beschijnen, totdat op een avond, toen ze nog maar net thuis was, de bel ging.

bijzonder
Ze deed open en voor haar stond een meisje en haar moeder. Ze herkende vaag de gezichten. ‘Dag mevrouw’, zei de moeder. ‘Wij kennen elkaar nog niet, maar we wonen in de flat tegenover, op de 2e verdieping’.
‘Wij komen voor de engel’, zei het meisje, ‘de engel en haar moeder’, zei het meisje.
‘Ja, sorry voor de overval, maar mijn dochter kijkt elke avond naar uw engel en naar u.’
‘ Ja’, zei het meisje, ‘u bent heel bijzonder. U bent mijn engel. Als ik naar u gekeken heb ben ik niet meer bang en kan ik slapen. Al mijn nare dromen gaan dan weg. U bent toch de moeder van de engel?’
Ze glimlachte en zei, ‘ja, dat klopt ik ben de moeder van de engel.’
‘Wilt u dan op kerstavond bij ons komen eten?, zei de moeder van het meisje. ‘Wij zouden dat heel fijn vinden. Wij zijn maar met zijn tweetjes, sinds wij hier in Nederland wonen.’ En o ja, neemt u dan wel de engel mee?’