Hoofdwerk

21 februari 2022 | 0 Reacties

Ik worstel me naar woorden,
maar raak verstrikt in loodzware
gordijnen – je weet wel van
die hele hoge, die je alleen met
veel kracht en het nodige ruk-
en trekwerk in beweging krijgt,
die als een ijzig zeker weten
in de plooi terugvallen, telkens
als ik denk iets bereikt te hebben.

Niet dat het hier donker is,
meer grijs, nevelig, wit – en de
gordijnen, eerder vitrages –
van die dichte – maar net zo zwaar
en onwrikbaar als het gewichtigste velours.

Want dat is wat ze doen,
zich belangrijk maken en mij
het uitzicht ontnemen, alsof ik
geen recht heb om te weten
wat erachter hen verscholen gaat.
Waar ik ooit zo gemakkelijk kon
verwijlen, het land van de woorden.

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *