*gedicht
Evenwijdig
Aan de balken van het kruis, evenwijdig aan de wieken van de molen, hangt de man open en bloot in de polder. Het trauma hem aangedaan, zichtbaar. Daar lijdt hij in alle ernst, tussen kunst en kitsch, en wat wij van hem wilden maken. Zijn gelaat afgewend, met zijn...
Als de weerlicht
Kom als de weerlicht, spreek als de donder. Doorklief de dreigende nacht, laat bulderen jouw stem. Roep ze uit hun schuilplaatsen de oude angsten in Jouw mensen. Daal neer in hagel en slagregens, om ze te verjagen voor eeuwig. Doe ze sidderen van ontzag, laat ze...
Adem in mij
Jij, die mijn koelte zijt in de hitte, mijn waterdruppel in de dorst. Het zuchtje wind als de stilte me bang maakt; en als er niets meer te horen valt, ben Jij het, die begint te spreken. Zo kom Jij mij nabij en beroer Jij me, maakt me wakker, zodat ik in de weerglans...
Wacht dan Eeuwige
Mijn hart, houdt Jij veilig, Jij, mijn redder, mijn licht. De kleinste plek in mij, Jij beschermt het en bewaakt het - hoe zij ook naar mij keken en aanraakten, hoe ook zij van mij wilden en namen - . Als in een heiligdom bleef mijn hart buiten gevaar, daar konden zij...
Ets
De wind de regen de sneeuw de zon de mist en de tijd verslijt niet wat verborgen is, bedekt onder dekens van schaamte en verkeerd begrepen schuld. Meer als zuur op een etsplaat, dat onuitwisbaar inbijt. Getekend voor het leven. Kan daarin met Liefde - en hoe dat...
De regen schrijft
Soms ben ik als slingers, die vrolijk dansen in de wind, kleurrijk en onbekommerd als het huppelende kind, die ik nog ken van eerder. Maar vandaag zwiert geen letter me te binnen laat staan de zin, die altijd popelt te beginnen. Ik ben een steen zo stil, -...
‘…als ik de ruimte van de poëzie binnenstap, voel ik de grootste vrijheid om uit te drukken wat aan de rand van mijn zwijgen in taal te vinden is. Vaak ademen de gedichten verlangen naar de Eeuwige, die ik Jou noem. Ik nader en het ontglipt.’