Aan de balken van het kruis,
evenwijdig aan de wieken van de molen,
hangt de man open en bloot in de polder.
Het trauma hem aangedaan, zichtbaar.

Daar lijdt hij in alle ernst,
tussen kunst en kitsch, en wat
wij van hem wilden maken.

Zijn gelaat afgewend,
met zijn eigen pijn,
– alleen -.

Toch loopt – op zijn minst evenwijdig –
al die pijn, gelijk het zijne, al dat
zichtbaar en onzichtbaar trauma.
Tot ergens voorbij de horizon
de eenzaamheden kruisen,
God en mens elkaar ontmoeten,
er bevrijding is.