Er is een lijn van Jannen

5 juni 2021 | 2 reacties

Oom Jan en nichtje Janneke

Aan wat ik trouw ben, werd me onlangs gevraagd. Zonder aarzeling antwoorde ik: ‘Aan mijn wortels.’  Eén van die vertakkingen van wortels leidt zowel naar mijn voor als achternaam.

Wortels
Afgelopen week voelde ik me diep verworteld met mijn naam genoten, de Jannen die me voorgingen en de Jan die na mij is gekomen. Ik stond aan het bed van mijn oom Jan. De laatste in de rij van kinderen Nijboer. Waarschijnlijk ontmoet ik hem bij leven niet meer. Mijn oom, bijna 90 jaar oud, probeert uit te leggen, waarom het hem zoveel doet, dat ik bij hem ben. Hij zegt: ‘… Ja, want, Jan, en ik, Jan en jij, Janneke.’
Hij herhaalt het een aantal keren. Ik vervolg zijn rij van namen en noem de naam van mijn zoon. Ook hij is een Jan. De lijn van Jannen wordt doorgezet – zijn vrouw en hij zijn kinderloos gebleven -.

Familiegeschiedenis
Dan duikt er in de familie-app opeens een documentje op. Het lijkt op een huwelijksboekje, met daarin de namen van de ouders van mijn opa. Hendrikje Boer en Jan Roelofs Nijboer.  Veelzeggend is dat deze overgrootvader, Jan Nijboer werd geboren in het gehucht Armweide. Er worden vijf meisjesnamen genoemd, waarvan drie met dezelfde naam. In de online archieven worden er twee vermeld. Eén sterft binnen een paar dagen en de derde dochter met de naam Antonia Frederika Jans wordt 21 jaar oud.
Als laatste lees ik de naam van mijn opa Jan Jans Nijboer, geboren op 20 januari 1900 in Wijster, Beilen.  Zes jaar later zal zijn vader sterven,  zijn moeder overlijdt als hij 17 jaar oud is. Er werd veel en jong gestorven in die tijd.

Een lijn van Jannen
Bijna twee eeuwen verder sta ik nu. De Jannen hebben bewogen levens achter de rug. Ik scharnier er tussen en ben blij dat ik de naam Jan mag doorgeven. Wat dat is kan ik niet uitleggen. Het is iets van Jan, Jan, Jan, Janneke, Jan.

Opa Jan en kleinkind Janneke

2 Reacties

  1. marlies van gansewinkel

    ….soms/vaak lijkt het alsof je ‘er niet zo veel mee hebt’,,,,,,,
    en dan is er ineens dat wat verfrommelde fotootje in de tas die je meekreeg van het ziekenhuis, na de dood van je moeder..
    een piepklein agendaatje waarin met sierlijk letters de naam van je oom, je tante, verjaardagen enz…..
    een fotootje van de dag dat je kleine broer zijn eerst h.communie deed,,,,,,,,,
    je tante, de tuin van je opa en oma…………en de zon…………..het lijkt wel of die erl altijd was………………….lange rijen bonenstaken………………….de kleine hond die hoog opgetild door je jongste nichtje ook op de foto moet……………..het gewone, gelukkige leven zonder veel franje…………maar met een diepe band van verbondenheid…………………liefde

    Antwoord
    • Janneke Nijboer

      Ja, zo is het! Wat een ontroerende opsomming geef je. Zo veelzeggend, als een mensenleven.

      Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *