Als kind was ik bang voor het bos.
Achter elke boom kon iets of iemand tevoorschijn komen en je kon zo maar de weg kwijt raken. Gelukkig waren er altijd mijn ouders, met wie wij (mijn broer en zus en ik), naar het bos gingen. Zij wisten de weg. Dan was het niet meer zo eng.
alleen in het bos
Vandaag was ik aanwezig bij het symposium, de weg naar heelwording. Het werd gehouden in het conferentie centrum Mennorode, dat midden in de Veluwse bossen ligt. Daar hoorde ik hoorde het verhaal van Esther. Hoe ze verdwaalde in alles wat haar trauma bij haar veroorzaakte, toen de pijn ongecontroleerd naar buiten kwam en vaak ook binnen in haar bleef. Ze vertelt indringend dat ze geen idee had wat haar overkwam en waar ze in terecht gekomen was.
Ik stel me bij haar een klein kind voor, zoals ik zelf was, in een bos, maar dan helemaal alleen gelaten, zonder ouders, zonder iemand die haar ziet. De wilde dieren, dat wist Roodkapje al, hebben het kind direct in de gaten. In tekeningen en schilderijen laat Esther iets zien van wat de wilde dieren hebben aangericht. Ze is alleen, zelfs een behulpzame boswachter, of gids ontbreekt.
met een gids op weg
 |
| http://www.kunstuitgeweld.nl/index.php/nl/ |
Onder de andere sprekers op het symposium zijn er een aantal, die haar gidsen zijn geworden, pas laat, na veel omzwervingen op voor haar verkeerde plaatsen in de psychiatrische hulpverlening. Met deze gidsen en met een heel aantal lieve en trouwe mensen om haar heen, is ze een weg aan het vinden door het woud van herinneringen heen, naar een plek waar het veilig leven is.
Of het gescheeld had, als ze had geweten dat iemand haar zag, een juf, een huisarts, een buurvrouw? Dat iemand een vraag had gesteld aan haar, dat iemand een vermoeden had geuit, of dat geholpen had? Haar antwoord is: Ja en toch had ik het niet durven vertellen, maar het had wel gescheeld.
In stilte ga ik naar huis, onder de indruk en met hoop, dat als wij deze verhalen blijven vertellen, er meer durf komt om te zien en een vraag te stellen uit compassie met de mens die naast je is.
Heel wat jaren geleden kwam Janneke op mijn pad dat uit chaos bestond, in de woorden van deze tekst een bos met een wirwar aan bomen die eruit zagen als kronkel en oude kreupel hout. Zij was voor mij de boom met wortels gevuld met warmte en een bladerdak waaronder ik me veilig en gewenst voelde. Tot de dag van vandaag ben ik blij dat zij een stuk kon meegaan in mij wirwar aan gevoelens en gedachten en zij die boom bleef waar ik kon uitrusten.