Wat straal je toch mooi, je schittert! Je sprankelt van top tot teen! Had je dat ooit durven dromen, durfde jij jezelf ooit zo te zien? Je werd onderdrukt, ja, vernederd, ongezien ging je jaren gebogen. Niemand zag de schaduw waarin jij werd verborgen, geen licht viel...
Mocht ik zien, mocht ik voelen, mocht ik ruiken, mocht ik weten, mocht ik ook maar een spoortje, een streepje, een flauwe afglans – of nog minder – van Jouw verschijnen opvangen in mijn ooghoek. Hoe diep zou Jouw troost in mij afdalen, hoe hoog zou ik Jouw...
Sta op, jubel het uit, vul je longen om te juichen, een lofzang voor de Ene! Zing! Hoe sterk en stevig het Woord klinkt, dat ordent en recht doet, dat een plek geeft aan alles wat is en gedaan wordt. Hoe de Ene, de onrust van de wereld bergt in de kamers van...
Daar zat ik met de brokken. Alles uit elkaar gevallen. Elk verhaal dat ik dichtte, het lichaam dat het samenhield, gebarsten onder druk van de angst, uiteengevallen scherven en fragmenten. Stuk voor stuk – wat ding gemaakt was – er in kruipen er door heen...
Op het moment van de waarheid roep ik Jou op, als mijn getuige, Jij, mijn eerste en mijn laatste, niemand anders dan Jij. Gehuld in het licht van Jouw aanwezigheid, laat Jij Je zien – onbenaderbaar – voluit. Jij staat voor mij in, zodat ik sterk en veilig...
Voor de laatste keer je laarzen uitgedaan de dag verlaten, je huis binnengegaan. Voor de laatste keer, het schoeisel van jouw leven uitgedaan. De kinderschoenen met klittenband en bonte kleuren; De hakken onder je altijd zwierige rok; De werkschoenen met stalen...
