door Janneke Nijboer | 5 maart 2020 | Gedichten
Wie wil er even een stapje met me mee gaan, kom je een kijkje nemen in mijn donker? Natuurlijk begrijp ik het dat niet fijn is, of leuk, of prettig. Er is, eerlijk gezegd, niks aan, maar ik dacht: misschien zie jij net even meer dan ik, in dat niks. Jij had toch van...
door Janneke Nijboer | 4 februari 2020 | Gedichten
Fragmenten van herinneringen versleten in de tijd. gefilterd door wat ik zag, hoorde, voelde.. Scherven met scherpe randen, voeg ik samen met die ze zijn verloren en maak mijn beeld – voor even. Schuiven, herschikken, steeds opnieuw bekijken, luisteren naar wat...
door Janneke Nijboer | 1 februari 2020 | Gedichten
er borrelt iets vlak onder de oppervlakte, koel, fris water. in de zachte mantel van de knop wacht de bloesem. Onder mijn huid kruipt het bloed waar het niet gaan kan, als onstuitbare hoop, die het uit wil zingen. Vreugde staat op uitbarsten maar eerst dit winters...
door Janneke Nijboer | 26 januari 2020 | Gedichten
De regen is gestopt, als voortijdig ingehouden snikken, maar het seizoen is nog niet voorbij. Wat wil deze pauze zeggen? De stilte na de storm, of zijn de tranen stevig toegestopt, onder de zachte wollen deken en het krakende schone laken, zoals alleen oma’s dat...
door Janneke Nijboer | 23 januari 2020 | Gedichten
Niet van mij is de aarde, geen homp klei, of geestgrond, zelfs een eenzame zandkorrel niet. Niet van mij is de aarde, geen mens, dier, plant of boom, zelfs mijn huisdier is niet van mij. Niet van mij is de aarde, geen levende ziel behoort me toe, zelfs mijn geliefde...
door Janneke Nijboer | 19 januari 2020 | Gedichten
Toen ik vanmorgen onderweg een heel voorzichtige regenboog ontdekte, en aan de andere kant de opgaande zon – fel en helder- zag, dacht ik, als ik nu mijn tranen eens door het licht van Gods ogen zou laten beschijnen, zou er dan een regenboog in mij...
