vandaag bij het wakker worden

Soms ben ik woordenmoe, scherpzinnigheden beu en helemaal loos van zin. Verlangen naar even niets. Geen stem die in me spreekt, of zich tot spreken aan me opdringt. Dan bedenk ik hoe gelukkigzalig het moet zijn, om eens de gok te nemen om tien minuten te zwijgen in plaats van preken, tijdens een kerkdienst.

Soms ben ik woordenmoe, als ik bij de kapper zit en me geen raad weet met vriendelijke vragen naar wat en waarom. En dat ik natuurlijk ook zelf weer iets zinnigs moet toevoegen.
Soms ben ik woordenmoe, als ik mijn timeline check van Twitter of Facebook en de één na de ander zich uit in bezorgheid of enthousiasme.

Soms ben ik woordenmoe in het zoeken naar woorden voor God. Gisteren was ik het helemaal beu en kreeg ik de neiging om de handdoek in de ring te gooien.
Ik hoorde kinderstemmen woorden van diepe haat en afkeer spreken over hun buren, Palestijnen, in de naam van de goede en gezegende God. Woorden geleerd door hun ouders en rabbijn.
Natuurlijk weet ik wel, dat je ook heel anders over God kan spreken, maar toch. De destructieve kracht die mee kan komen bij het uitspreken van de NAAM, maken mij soms zo vreselijk moe.

Uit de vermoeidheid werd ik vanmorgen wakker. De hemel gaf me een kus met een paars-oranje lippen en sprak: Opstaan jij! Kijk en zwijg…