The Passion is echt

29 maart 2013 | 3 reacties

Met een groep van ongeveer vijfentwintig mensen zijn wij vanuit Noordwijk naar The Passion in Den Haag gegaan. Van tevoren hing er een opgewonden sfeer, alsof wij op schoolreis gingen. Wij hadden er zin in. Aangekomen in donker Den Haag volgenden wij één van onze groepsgenoten, die met haar opvallende witte muts met pompom uitverkoren was als reisleidster.

Voorbij het Binnenhof, zagen wij een groeiende mensenmassa zich verdringen bij de hofvijver. Wij volgden de witte pompom, maar konden aan het water geen plaats vinden, die ook voor de kinderen die met ons meegekomen waren geschikt was. Zij konden niets zien.
Nog tussen de mensen ingeklemd maakten wij het welkom mee. Het ging beginnen, hier waren wij voor gekomen.  O ja, er moest ook nog geoefend worden met het publiek voordat het programma van start kon. Op het grote scherm stond het woord ‘Barabbas’, of wij dat heel hard wilden roepen bij de scene met Pilatus. Om mij heen ontwaarde ik enige onrust, net als in mijzelf. Dit wilde ik helemaal niet, ik wilde helemaal geen ‘Barabbas’ roepen. Ja, en natuurlijk, kwam daarna op het scherm de woorden: ‘Kruisigt hem!’ of wij dat ook even wilden oefenen.

Ik kreeg het niet over mijn lippen. Hier wilde ik niet bij horen en ja, ook de kinderen konden niets zien. Wij keerden om en vonden aan de rand van de massa een ruime plek met hekje waarop de kinderen konden staan.  Er was een afstand gekomen tussen de massa en ons groepje. Voor ons langs schuifelden mensen met zwaar beladen boodschappentassen. De winkels waren gewoon open.  Precies voor ons werd een man onwel, die na de nodige medische aandacht, dankbaar en blij opstond.

In de verte hoorden wij ‘Barabbas’, en ‘Kruisigt hem…’ .Wij hielden onze mond en bleven stil.
Het verhaal van Jezus laatste uren is blijkbaar zo sterk, dat het alle werkelijkheden, van winkelend publiek, tot aandachtige hulpverleners doorkruist en dat het zo diep in de ziel gekerfd is, dat je zelfs het als spel niet domweg mee kan spelen.  Ik hoop dat dit verhaal, hoe dan ook, altijd door verteld zal worden.

3 Reacties

  1. Suzanne de Riet

    Ik heb op tv meegekeken en zelfs als ongelovige heb ik hetzelfde gevoel. Het roepen om Barabbas… kippenvel omdat het zo hard binnenkomt. Omdat het zo genadeloos voelt, zo in tegenstelling met de boodschap.

    Zou Judas dat ook gevoeld hebben toen hij Jezus kuste?

    Antwoord
  2. Jan Willem Janse

    Ik herken wel wat je zegt over het roepen van 'Barabbas' en 'Kruisig hem'. Het voelt dubbel en is pijnlijk. Maar het volgende filmpje heeft me geholpen om er anders naar te kijken: Ik ben Barabbas, wij zijn Barabbas.
    http://youtu.be/oOmXqIwrbl8

    Antwoord
  3. Peter Barnhoorn

    Als deelnemer aan de groep wil ook ik even reageren op het genoemde roepen van 'Barabbas' en 'Kruisigt hem'. In eerste instantie voelde ik ook weerstand bij de oproep vanaf het podium maar ik vond het heel goed dat er ook gelijk een toelichting op gegeven werd. De weerstand die gevoeld werd, werd ook gelijk vanaf het podium bevestigd. Maar bij wat hier 'gespeeld' werd waren ook die twee uitspraken een onderdeel. Jezus werd ook opgebracht en daar hoefden we dan wel niet aktief aan mee te werken, we stonden er wel en keken er naar. Met dit in mijn achterhoofd begreep ik het en had er minder moeite mee, maar het blijft dubbel.

    Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *