Soms roept hij heel hard ongepaste dingen in de kerk.

7 september 2012 | 1 reactie

Dat zeggen zijn bezorgde ouders, met wie ik rustig zit te praten in hun fascinerende stadstuin. Tegenover mij een muur, die verraadt hoe vroegere bewoners geleefd hebben. Van tuinmuur, tot buitenmuur, later verhoogd, en daarna nog een keer. Een zwarte plek verraad een stookplaats. De muur doet mee in het gesprek over hun zorgen.

Eén van hun zonen gaat naar bijzonder onderwijs. Er is van alles met hem aan de hand. Er worden labels genoemd, die regelmatig in de media voorbijkomen, maar in hun verhaal krijgen de labels gezicht, het gezicht van hun zoon.
Wij praten over hun verlangen om naar de kerk te gaan. Ze gaan graag, maar nu zijn ze langzamerhand enig zins vastgelopen. ‘Wij weten niet meer hoe wij het moeten doen met de kerkgang’, klinkt het.

Hun zoon is allang niet meer die schattige kleuter, waar naar iedereen met ontroering kijkt, als hij iets zegt of doet, wat eigenlijk niet kan. Verwijtende blikken worden hem en zijn ouders toegeworpen, als hij zich niet meer in kan houden en bijvoorbeeld tijdens het gebed veel te hard iets roept. Soms glipt hij samen met zijn moeder, of vader de kerk uit, omdat het te lastig wordt om de rust tijdens de kerkdienst te bewaren.

Ik kijk naar de muur, vol barsten en scheuren, flarden oud stucwerk, dwarse en liggende stenen. Tegenwoordig staan woontijdschriften vol met dit soort muren. Wij vinden het mooi, zeggen wij. Het straalt uit dat het doorleefd is. De muur is niet keurig en vlak, maar meer als een mens, die zijn kale bestaan bloot geeft.

Wij praten over een kind, die zich net als de tuinmuur niet kan verhullen, die zich wel moet uiten. Hij heeft geluk, dit kind. Zijn ouders houden van hem.
Zijn ouders voelen zich niet zo gelukkig, om de ogen die kijken, die afwijzing uitstralen, die het beter weten.

Ik kijk naar de muur. Hij lijkt op een kerkmuur, oud en gebrekkig.
De kerk is dé plaats om te leren wat echt samenleven is. (…) Een samenleving waarin mensen de soms moeilijke les leren elkaar te aanvaarden als gelijkwaardige leden van het ene lichaam, staat er in de visienota van de Protestantse Kerk in Nederland.
De visienota heeft gelijk. Een moeilijke les, die wij moeten blijven leren.

(met toestemming van de ouders is dit blog geschreven)

1 Reactie

  1. kindernevendienst

    Goed dat je dit verhaal vertelt, Janneke. Ook jammer dat je dit moet vertellen.

    Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *