Lang dacht ik nog iets te kunnen hooghouden
van wie ik hoopte te zijn, in deze wereld.
Onbewust stapelde ik mijn zorgen op mijn angsten,
sombere fantasieën liet ik verdwijnen
achter stevig gesloten deuren.
Steeds sneller ging ik de trappen
op en af, om eigenzinnige gedachten
terug te duwen in de afgesloten kamers.

Ik dacht, ik red het wel, met een likje verf
en een kleurtje aan de buitenkant.
Af en toe wat renovatie aan het trappenhuis,
nieuwe sloten op de deuren.
Ik dacht, zo gaat het wel, dacht ik.

Totdat de tijd besloot rijp te zijn
voor verval en sloop aan mij.
Nergens liet zij op elkaar,
mijn versteende gedachten en
wat ik nog verbergen wilde.

Straks komen ze halen, de resten
van wie ik ooit dacht te zijn.
Scheiden het afval, angsten bij angsten,
zorgen bij zorgen, dromen bij dromen en
wat ik nog verbergen wilde uit de berging.

Nu rest mij niets meer,
dan me te verheugen op
Jouw huis met de vele kamers
zonder deuren, zonder sloten.
Zul Je op me wachten
met open armen?