Grensoverschrijding

26 oktober 2017 | 1 reactie

fotobron: Flickr. Sigfrid Lundberg

van: Tynke
aan Janneke

Dag Janneke,
Ik zag jouw dappere optreden in de media over #metoo. Je vertelde dat de kerk een pro-actievere rol zou moeten innemen. Daar ben ik het helemaal mee eens.

Grensoverschrijding in de kerk
Zoals ik je eerder heb verteld, ben ik uit de vorige gemeente gegaan vanwege de problemen rondom mijn geaardheid. Vanwege de visie van de gemeente hierop dacht een vooraanstaand persoon van deze gemeente dat hij mij moest ‘helpen’ om van mijn geaardheid te ‘genezen’. Na mijn doop had ik immers ‘nieuw leven ontvangen’, dus moest ik mijn oude leven maar achter mij laten. Althans dat was min of meer de strekking. Dit leidde tot grensoverschrijdend hetero-normatief gedrag, opdat ik onder deze druk maar hetero zou worden. Tot dit goed tot mij doorgedrongen was en ik besefte dat dit niet de bedoeling kon zijn en er allerlei schimmige bedoelingen meespeelden, werd ik woest. Het leidde tot mijn beslissing om als vers gelovige deze gemeente te verlaten.

Spirituele aanranding
Toen ik het bij de leiding ter sprake bracht, kreeg ik de boodschap mee dat ik de ‘vrede’ moest bewaren en dat ik vergevingsgezind moest zijn. Een Bijbelse opdracht. Ik heb dit als een enorme teleurstelling ervaren en voelde mij in de kou gezet. Niet zij, maar ik moest handelen door te vergeven en geen opschudding te veroorzaken.
Tot op heden lukt het mij niet om vergeving te voelen voor de betrokken personen, hun benaderingswijze en hoe men is omgegaan met alles. Ik heb het ervaren als een spirituele aanranding, omdat foute zaken met een heilig sausje werden overgoten. Men had mij weten te overtuigen dat ik geen goed Christen was: ik had immers geen nieuw leven aangedaan, kon niet vergeven en ook de vrede niet bewaren.

Genezing
Een hele poos had ik mijn buik meer dan vol van alles wat met gemeenschap te maken had. God blijft desondanks toch liefdevol aan mij trekken en uinodigen. Vanwege mijn enorme schroom om een nieuw huis te zoeken, wil ik eerst voorzichtig vertrouwen opbouwen. Ik merk wel nu dat ik langzaam genees: geen genezing van mijn geaardheid, maar van de wond die ik heb opgelopen door iets wat voor ‘kerk’ doorgaat.
Wat is jou kijk op de dingen die tegen mij gezegd zijn over vergeving en vrede bewaren en wat zou je tegen mij en anderen in soortgelijke situaties willen zeggen?

van: Janneke
aan: Tyn

Dag Tyn,
Ik ben er stil van, dat je dit wilt delen, maar ik wil er niet over zwijgen, waardoor jij je alleen zou kunnen voelen. In alle voorzichtigheid naar jou wil ik mijn reactie geven.

Kiezen voor het slachtoffer
Laat ik maar met de deur in huis vallen. In 1999 deed het bestuur van de Protestantse Kerk in Nederland de uitspraak: ‘Seksueel misbruik is zonde: kwaad in Gods ogen en onrecht tegen de medemens. De kerk dient onomwonden te kiezen voor slachtoffers.’ (synode Samen op Weg-kerken – januari 1999).
Voor mij is dit het uitgangspunt bij ieder verhaal dat hierover gedeeld wordt, of verzwegen. Deze stelling geeft duidelijk aan dat een kerk moet kiezen voor het slachtoffer. Daar past geen nuancering! Je kan je dus voorstellen wat mijn oordeel is over het handelen van het gemeentelid waar jij mee te maken kreeg én hoe hier in deze gemeenschap mee is om gegaan.

Luisteren naar het slachtoffer
Als het uitgangspunt is keuze voor het slachtoffer, dan gaat daar alle aandacht naar toe. Er moet geluisterd worden naar wat er verteld wordt en wat er tussen de regels gezegd wordt. Dat luisteren zou wat mij betreft moeten zijn zonder waarom-vragen als: waarom ben je niet weggelopen, waarom heb je niet eerder wat gezegd, waarom heb je die club vertrouwd, etc.. Deze waarom-vragen verhullen verwijten als: Je had toch wel door dat die kerk een beetje eng was, je kon toch je mond open doen, je bent toch hartstikke sterk…
Mijn tweede punt is dat de aandachtig luisteren niet zozeer uit moet zijn op het naar voren halen van allerlei details van wat er is gebeurd. Het vragen naar details krijgt in de beleving al snel iets van een verhoor. Uitspreken van wat er is gebeurd kost heel veel kracht en vraagt om enorm veel lef.
Veel meer is het van belang om te luisteren naar wat het geweld met jou gedaan heeft.
Als ik nadenk over mijzelf heeft goed luisteren ook te maken, met dat degene die luistert, haar of zijn oordeel over de dader uitstelt. Soms maakte ik mee dat iemand nog bozer werd dan ikzelf… Dat vond ik ingewikkeld.

Vergeving?
Als seksueel misbruik wordt benoemd als zonde, dan zou ik daaraan toe willen voegen dat het afdwingen van vergeving dat ook is. Geen ander mens dan het slachtoffer gaat over het proces van vergeving. Waar dit wel op de één of andere manier gebeurt, daar wordt het schuldgevoel bij het slachtoffer op zijn minst verdubbeld. Jij noemt dit een spirituele aanranding. Dat lijkt me een passende verwoording.
Er valt natuurlijk nog veel meer hierover te zeggen en dat is ook nodig. Op één ding in je mail wil ik nog ingaan. Je zegt aan het eind dat je aan het genezen bent, maar niet van jouw geaardheid. Graag wil ik onderstrepen dat jij van jouw geaardheid niet genezen hoeft, want homoseksualiteit is geen ziekte!!!

Moge de goede God ons
– en zij die delen in deze ervaring –
zegenen in ons praten en in ons zwijgen.
Amen.

1 Reactie

  1. Gelland Vrolijk

    Mooi dit. Ik vond het ‘spirituele aanranding’ ook zo prima. Mij is ooit eens door een lid van een kerkenraad gezegd dat ik maar niet meer over God en Jezus moest vertellen en dat maar aan de dominee moest overlaten. Dat voelde voor mij ook alsof je hele bestaan wordt ontkend. Tegelijkertijd zijn er ook parels van mensen binnen onze gemeente. Ons jongste kind is in augustus ‘uit de kast’ gekomen en is transgender. Omdat zij van een jongeman nu een echte dame wordt is goed zichtbaar. We leven hier in twee kleine dorpen en om mijn kind te beschermen laat ik het nieuws van haar transitie ook langzaam naar buiten sijpelen door het hier en daar te vertellen. Gister kwam er een ouder gemeentelid na een kerkelijke bijeenkomst naar mij toe: ‘ Wil jij Rixt heel veel sterkte van mij toewensen. Het zijn hele stappen die ze nu in haar leven zet en daar is heel veel moed voor nodig.’ Mooi is dat. En ondanks dat ik het ook wel eens moeilijk vind in de gemeente dragen die hartverwarmende momenten ook veel.

    In God’s ogen zijn we allemaal parels in zijn hand. Sommigen zijn niet bang om hun parel te laten stralen en anderen zijn nog flink zoekende hoe ze dat voor elkaar moeten krijgen. En je zou ze zo graag gunnen dat ze dat nog leren in dit leven. Misschien zit daar een stuk vergeving in wanneer we met mensen te maken krijgen die het zelf even niet weten en de onvoorwaardelijkheid van liefde niet begrijpen.

    Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *