Deze prachtige, wat mysterieuze zinsnede,  zong ik vanmiddag in de Titus Brandsma Gedachtenis kerk in Nijmegen. Mijn petekind sloot haar jarenlange zoektocht naar haar bestemming af met het afleggen van haar plechtige geloften in de Orde van Onze Lieve Vrouw van de Berg Karmel.
Het was een eenvoudige en intense viering met een enkele gitaar als begeleiding bij de samenzang. Het moment van volledige overgave, toen ze liggend op de vloer, de litanie van alle heiligen over haar heen gebeden kreeg, trof me diep.

Ze heeft een weg gevonden met de liefde als midden. De liefde van God, als bron van alles waaruit ze bidt, studeert, werkt en haar leven deelt met anderen.  Daarin lijken wij op elkaar en voel ik me met haar verbonden. Toch is haar weg totaal anders.
Vanmiddag sprak ze haar gelofte:  …in armoede mijn enige bezit in Hem vinden.

Dwars daarop staat mijn ervaring van dit weekend dat ik samen met mijn man ons twaalf en half jarige huwelijk vierde in één van de bekendste hotels in Nederland. Een ervaring van genieten van al het mooie en goede dat de zintuigen wakker maakt en opwekt.  Een grotere tegenstelling lijkt er niet te bestaan.

Toch ben ik er van overtuigd, dat het voor God niet uitmaakt, hoe ieders weg er uitziet.  Dat je ‘ja’ durft te zeggen, om de liefde in het midden te zetten van alles wat je doet, denkt, gelooft en hoopt, dat is een mooi begin.