Wil je ook?  vroeg ze me. In de overvolle trein keek ik op en zag een vriendelijk Japans gezicht, …van de beste bakker in Kyoto. Ze overhandigde de papieren zak en knikte instemmend.

Verbouwereerd liet ze me achter. Dit was me nog nooit overkomen!

Trek had ik wel. De boterhammen lachten me vriendelijk toe. Voorzichtig proevend nam ik een hap, totdat ik alles op had.

Ze deelde haar brood met een westerling, die ze niet kende. Vreemder dan vreemd moet ik voor haar geweest zijn. Het was één van de vele wonderen, die ik, vlak voor ik dominee werd, meemaakte op mijn treinreis van Kampen via Wladiwostok door Japan.

Deze belevenis komt naar boven op de dag van het Sint Maarten feest. Hij deelde, als soldaat, spontaan zijn mantel met een arme man, die hij onderweg tegenkwam. Later verscheen Christus hem in een droom, met de mantel van de arme man om. De soldaat liet zich dopen en werd uiteindelijk bisschop.

Een mens die antwoord geeft op de nood van een ander mens, en daarbij zich niets aantrekt van de conventies van zijn tijd en daarmee een spoortje van hoop aan de wereld gaf.

Dat soort dingen ontdek ik af en toe om me heen.  Hoe iemand zonder aarzelen antwoord geeft op een ander mens, of zelf door tranen heen een pad ontdekt van nieuwe moed. Ik ontdek het ook vaak in beelden en taal van verlangen, waarin mensen een andere werkelijkheid hopen. Soms zie ik het  door het licht van de zon, die op een bijzondere plek valt, waar ik altijd gedachteloos aan voorbij liep.

Het zijn deze sporen, die voor mij iets zeggen dat voordat ik het zag of ontdekte er iemand anders aan het werk is geweest. Voor mij openen deze ontdekkingen het zicht op de Missio Dei, Gods zending van goedheid voor en over heel de wereld. Kleine bevestigingen van wat eens gezegd werd, dat het tof was, deze wereld.