In het hier en niets

4 maart 2019 | 2 reacties

Death Valley National Park, USA

Het motto dat je moet leven in het moment, kom ik regelmatig tegen, als een heilzaam mantra op weg naar de opperste vorm van bewust in het hier en nu leven. Heel vaak merk ik, dat me dat totaal niet lukt. Ik ga met mijn gedachten overal heen. Ze schieten de tijden en de plaatsen van mijn herinneringen door, de associaties vliegen me om de oren. Als mijn gedachten te sterk worden, heb ik er last van. Zeker op rustige uren van de dag. Dan wordt het meer iets als piekeren.

Zonder houvast
Afgelopen zondag was ik bij mijn vader op bezoek. Hij dementeert en grijpt regelmatig naar zijn hoofd, om aan te geven dat het daar niet goed zit. Hij leeft in een wereld zonder houvast aan herinneringen. Er is geen herkenning, geen echo’s uit het verleden die bevestiging geven dat degene die zijn kamer binnenkomt, zijn dochter is. Ik noem mijn naam, ga naast hem zitten en zie langzamerhand dat hij ontspant en mijn gezelschap accepteert.

Gesprek proberen
Nu wij bij elkaar zijn proberen wij een gesprek. Er komen woorden, die beginnen van zinnen vormen. Ik luister aandachtig. Precies als ik denk, nu komt het, nu gaat hij zeggen waar het over gaat, is het weg.
Dan is het mijn beurt om een poging te doen. Nu er weinig meer te herinneren valt benoem ik wat er is, in het hier en nu. Ziet u die boom, buiten? En ik wijs er naar. Ziet u, hoe die boom beweegt. Het waait hard buiten!
Zo ploeteren wij ons de tijd door.
Dan opeens wordt zijn gezicht wakker. Kijk! Een jongetje met een rood jasje! zegt hij. Zijn ogen stralen. Ik zie verwondering en blijdschap. Jammer genoeg heb ik het kind niet gezien, maar wel zijn ogen, zijn gezicht. Ik zeg zoiets als: Dat jongetje, zo ben jij toch ook geweest, een jongetje dat speelt?

Verwoest landschap
Maar het moment is al voorbij. Mijn vraag roept niets op. Wij zitten en kijken elkaar aan. Hier zijn wij in het hier en niets. Het verleden is weg en toekomst heeft niets te zeggen. Wij zijn in het hier en nu en het maakt me niet gelukkig. Het voelt kaal, alsof wij samen staan in een verwoest landschap, waar niets te zeggen en te zijn valt.

2 Reacties

  1. Egbert Fokkema

    Janneke, wat je schrijft en denkt is herkenbaar. Geliefden met dementie wil je nog zo graag zien, horen en laten vertellen van ‘ hoe het was ‘ en dan hoop je dat dat gaat lukken en dan komt het er toch niet van. Intens verdrietig. Wij kunnen niet meekijken in het brein en leven van een dementerende. De hunkering is er wel. Dat maakt het moeilijk. Zijn hun dagen dan leeg? Hoe komen ze de uren door? Emoties? Ik probeer het me wel eens voor te stellen als ik op bezoek ben in een zorgcentrum voor mensen met dementie. Ik kan het niet. Omdat ik niet aan deze verschrikkelijke ziekte lijd. Ik leef en denk en schrijf in gedachten met je mee..

    Antwoord
  2. Willy van Kampen

    Mijn moeder en schoonmoeder kon ik altijd nog berijken door het zingen van psalmen in de oude berijming. Gelukkig had ik die op school geleerd.

    Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *