Ik heb een hoed die mij behoedt

29 december 2018 | 0 Reacties

Lang geleden had ik tantes en oma’s. Ze droegen mantels met hoeden. Voor de zondag en op reis. Met hun hoeden waren het dames van statuur. Rug recht, borst vooruit! Vrouwen om rekening mee te houden. Onder de hoeden en de mantels speelde zich een heel ander leven af, waar ik pas veel later een beetje zicht op kreeg.
Het beeld van deze indrukwekkende vrouwen heeft in mij een onuitwisbare herinnering achter gelaten en heeft een verlangen in mij wakker gemaakt. Ooit zal ik een moedige hoedendrager willen zijn. Een hoed die goed past en waarin ik geen punt hoofd krijg. In de loop van de jaren heb ik hier en daar wel eens een hoed opgezet, maar steeds was de vorm niet in orde.

Hoedendrager
Afgelopen week liep ik langs een kleine winkel, waar de deur al een beetje open stond, alsof de kier me naar binnen riep. Ik keek snel naar binnen en zag aan een tafel drie vrouwen aan het werk met het maken van een hoed. Handwerk werd hier gedaan, met naald en draad. Iets waar ik diep respect voor heb, omdat in niet verder kom dan een knoop aannaaien.
Of ik een hoedendrager was, werd me gevraagd. Ik aarzelde en sprak uit dat ik het graag zou willen worden, maar dat de juiste hoed en de benodigde moed,  mij tot nu toe had ontbroken.
Vakkundig werd mijn hoofd opgemeten en voor ik het goed en wel door had, was er een hoed op mijn hoofd gezet. Hij paste van voor en van achter, van binnen en van buiten en ook van kleur. Ik zal een foto van u nemen, dan kunt u hem thuis laten zien, zei de ontwerpster.

DE HOED

Ontwerpster Berry Rutjes

Enigszins in de war verliet ik de winkel. Wat nu? Het leek erop dat ik DE HOED had gevonden, maar wat zouden ze er thuis van vinden en zou ik hem wel durven dragen?
De mooie hoed achtervolgde me in mijn droom. Zou het deze hoed zijn, waarna ik al die tijd op zoek was?  De hoed liet me niet los en de volgende dag belde ik op, of ik langs mocht komen voor DE HOED. Natuurlijk was ik welkom.
Ik dacht het meteen: deze hoed is het, maar uw was geschrokken, u had even tijd nodig, zei de ontwerpster vriendelijk. Ze had me goed gezien.
Terwijl ze het elastiek aan de hoed bevestigde, raakten wij in gesprek over het behoeden van het hoedenambacht , haar leerlingen, huisbewoners, familie en de mensen met wie ze haar leven deelt.

immaterieel erfgoed

Haar verhaal, onze ontmoeting, blijft nu voor altijd aan DE HOED hangen, samen met de verhalen van mijn oma’s en tantes en mijn blijvende verlangen om behoed te zijn.
In ieder geval heb ik een hoed gevonden, waaronder ik iedere dag dit lied zal zingen:
Behoed en bewaar Jij, ons lieve God,
Wijs jij ons de goede wegen
Wil in de woestijn het manna zijn,
omgeef Jij ons met jouw zegen. (tekst: Alex van Ligten)

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *