Hoor, het fluitenkruid!

27 april 2014 | 0 Reacties

Uitbundig staat de berm voor mijn huis in bloei. Het fluitenkruid staat er hoog en weelderig te deinen in de wind. Als ik even stil zou zijn, zou ik het kunnen horen fluiten.

Ik haast me er steeds langs, zoals vanmorgen, toen ik in de taxi stapte naar Noordwijk, om beloken Pasen te vieren. Het verhaal in de kerkdienst ging over de leerlingen van Jezus en Thomas, die achter de gesloten deuren en luiken, nog niet veel van Pasen geloofden. Ieder voor zich moest het eerst nog maar eens zien.

Net als ikzelf dit jaar. Het licht van Pasen leek niet zo diep tot me door te dringen. De onderstroom van blijdschap om het leven, sterker dan de dood, het was net of ik er niet bij kon. Niet altijd vind ik dat even erg, maar bij het vieren van een hoogtijdag…

Vandaag op de achtste dag van Pasen, de dag van voltooiing, van herschepping, brak het opeens wel door. Niet groots en triomfantelijk, maar wel als een nieuwe toon, waarvan het leek alsof ik die nog niet eerder ontdekt had. Het trof me dat ook na de opstanding Jezus zich kenbaar blijft maken, zodat ook de laatste leerling, Thomas gelooft.

In de kerk, terwijl ik aan het preken was, keek ik rond en zag de mensen zitten. Hun geloof en trouw raakten me. Dat ze het tussen geloof en ongeloof, tussen vragen vol twijfel en zeker weten nog steeds uithouden op dat pad. Zalig zijn zij, want ze hebben het niet gezien en geloven toch. Een topprestatie, als je het vergelijkt met geloof van alle ooggetuigen van de verschijningen…

Onderweg naar huis zie ik de bermen volop in bloei staan en verlang er naar me stil te verschuilen tussen wat er groeit en te luisteren naar de tere muziek van het fluitenkruid.

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *