De olifant, in de fabels van Toon Tellegen, heeft een waanzinnige liefde voor de verte. Hij klimt er voor in bomen, om vanaf het hoogste punt , blij uit te roepen dat hij de verte ziet. Hij is zo enthousiast dat hij een pirouette maakt en jammerlijk uit de boom naar beneden dondert, met de nodige butsen en bulten als gevolg. Au!
De olifant leerde ik kennen toen ik begon met pionieren. Hij werd een goede vriend van mij. Ook ik ken het diepe verlangen naar de verte en net als de olifant ben ik meer dan eens uit de boom gevallen.

Sliertjes
Begin dit jaar merkte ik opeens dat er sliertjes begonnen te dansen voor mijn oog. De monotone grijze polderlucht, het wit van de computerpagina werden steeds verstoort door gekke vliegjes. Nadat er ook wat bliksemschichten in mijn oog kwamen, werd ik angstig en onrustig. Gelukkig bleek mijn netvlies keurig op zijn plek en de beestjes zouden weggehaald kunnen worden. Wat een opluchting!
Vol vertrouwen liet ik het glasvocht in mijn rechteroog weghalen, zodat ik weer een schoon beeld zou krijgen. Het uitzicht na de ingreep was prachtig! Toch duurde het niet lang of er schoof een grijs filter over mijn oog, die er al snel voor zorgde dat ik minder ging zien. De staar die was aangekondigd, kwam sneller dan verwacht.

Staar en zo
Mijn rechteroog werd geopereerd en door vakanties moest ik tot deze week wachten op een operatie aan mijn linkeroog. Deze periode bleek net te lang. Mijn hersenen moesten een groot verschil (5 punten) in zicht compenseren. Vorige week gaven ze het op. Ik werd er letterlijk ziek van. Mijn hoofd begon te draaien, ik werd misselijk en dreigde flauw te vallen. Au!
Sindsdien ben ik thuis om niets te doen…vooral niet te lezen, niet te kijken en zeker niet de verte in te staren. Dus lees ik af en toe toch iets op facebook, of een fragmentje tekst in een boek, voel me schuldig dat ik niet werk en probeer het rustig aan te doen.
Dan is eindelijk het linkeroog aan de beurt voor de tweede staaroperatie. Onder de groene operatiedoek met de buitenaardse lichten en geluiden voel ik me benauwd. Wat mis ik de verte.

Uitzicht
Maar vandaag is alles anders. De tussendagen met het afgedekte oog zijn voorbij, nieuwe tijdelijke glazen zijn aangemeten, ik zal de verte weer kunnen zien! In de winkel doe ik mijn aangepast bril op en daar verschijnt het opeens, de verte en de diepte, de hoogte en de breedte. Alles wat er te zien valt, kan ik opeens weer zien.
En toch, de verte is er weer, maar dichtbij moet nog een week of acht wachten. Dan zijn de ogen na alle ingrepen rustig genoeg, om de juiste sterkte te kunnen meten. Tot die tijd, zal ik om te kunnen werken een leesbril over mijn bril dragen. Ik ben er nog niet…maar gelukkig dit wel: de verte, ik zie de verte!