Mary Willemsen

Als beginnend reli-ondernemer is het goed om lid te worden van een zakelijk netwerk, dacht ik begin januari. In Noordwijk is er kortgeleden een Ladies Business Circuit gestart voor vrouwelijke ondernemers, waar ik lid van ben geworden. In de pauze werden wij uitgenodigd om een visitekaartje in een kom te doen. Later zou er een winnaar worden uitgekozen. Wat de prijs zou zijn, daar had ik geen idee van, maar mee doen kan altijd, dacht ik.

Het lot
Na de pauze presenteerde Mary Willemsen haar praktijk als Reiki-master en helderziende en zij ging een prijs ter beschikking stellen: een rieki behandeling of een reading. Op dat moment wist ik dat ik zou winnen. Als een soort onontkoombaar lot leken wij tot elkaar veroordeeld. Beiden hebben wij iets met de onzichtbare wereld, waar geloof bij komt kijken.
Haar hand verdween in de glazen kom, en zie daar: mijn visitekaartje! Wij wisselden wat gegevens uit en maakten een afspraak. Ik wilde graag een reading, zei ik.

Tegen wil en dank
Ja, dat graag willen, was eerlijk gezegd meer iets als tegen wil en dank. In al mijn vezels begint het te jeuken, bij zoiets als een reading. Of het nu komt door mijn christelijk geloof, die diepgaand en van de eeuwen der eeuwen tegen deze zaken is, of dat het de oorsprong heeft in mijn eigen ongeloof, of er iets kan doorsijpelen uit de hemel naar de aarde. De tijd tot de afspraak stelde ik mijzelf meer dan eens deze vragen, die nog steeds geen duidelijk antwoord hebben gekregen.
Dat ik ja heb gezegd, is omdat ik ten diepste er van overtuigd ben dat God van de wereld houdt en in de wereld sporen van zijn goedheid laat zien.
Hoe en op welke manier zou deze helderziende mij iets daarvan laten oplichten? Op mijn missionaire weg hoort voor mij open staan voor ieder mens die op mijn pad komt en je als gast te laten verrassen, door het onverwachte wat van Gods kant kan oplichten.

De ontmoeting
Of ik ook vragen had over de toekomst vroeg ze mij. Die had ik niet, zei ik naar waarheid. Ik probeer in vertrouwen te leven, kome wat komt, zei ik haar. Ze begreep het en liet de vraag los. Er kwamen beelden van een kerk, een huis. Op mijn tijdlijn ontdekte ze dat ik rond mijn zevende iets van het goddelijke heb ervaren. Hoe ik ook mijn best deed, helaas kon ik me er niets van herinneren.
Er kwamen nog veel meer beelden en ze zei dingen over mijn kinderen, die ik alleen maar kon beamen. Herkenning en vervreemding wisselden zich af.  Ik voelde me er gerust onder en kreeg een enorme aandrang om heel vertrouwelijk te worden, zoals in het pastoraat.
De tijd vloog om en ik kan niet anders dan zeggen dat het een goede ontmoeting was. Er was ruimte voor de grenzen die ik aangaf en ik kon ruimte geven aan wat er gezegd werd. Mijn vragen zijn niet echt afgenomen, maar wij hebben elkaar ontmoet van mens tot mens.