Vandaag heb ik een preek geschreven naar aanleiding van een merkwaardig verhaal uit de bijbel (2 Koningen, hoofdstuk 4, vers 1 tot en met 7) Een collega had me gevraagd de viering van dankdag voor gewas en arbeid over te nemen en stelde deze lezing voor. Prima verhaal, leek me.

Het gaat ongeveer zo. Een weduwe, diep in de schulden geraakt, staat op het punt haar zonen als slaven te moeten afstaan. 

Hoewel wij in deze tijd schuldeisers niet meer op deze manier met mensen omgaan, grijpt het hebben van schulden diep in het leven van mensen. Je raakt van alles kwijt wat je dierbaar is. Vaak voelen mensen ook dat hun waardigheid wordt afgenomen.

Deze vrouw komt helemaal niet verslagen over. Ze komt in actie en vraagt om hulp. Ze toont aan dat ze inzicht heeft in haar positie en verbergt dat niet. Elisa, de man Gods, tegen wie zij haar verhaal doet, geeft haar evenmin de kans om haarzelf te verbergen. Ze moet het huis uit en haar buren om hulp vragen. Of ze nog wat kruiken over hebben, is haar vraag. De mensen doen niet moeilijk en geven ze haar.

Thuis gekomen, moet ze het allerlaatste wat ze heeft en wat van waarde is, een klein kruikje olie, uitschenken in de andere kruiken.

Als ik me in haar verplaats, lijkt me dit verschrikkelijk om te doen. Elisa zegt wel, dat de olie uit dat ene kruikje alle kruiken en kannen zal vullen, maar zet je al je geld maar eens in voor die laatste investering…

De weduwe neemt de gok en, zie daar, de opbrengst is zo groot dat ze van haar schulden af is en haar leven lang geen geldzorgen meer hoeft te maken! Prachtig! Einde verhaal.

Dat het daarmee afloopt, daar verwonder ik me over. Geen woord van dank komt er over haar lippen. Geen woord van dank voor Elisa, geen woord van dank voor God. Het verhaal is op geen enkele manier, met dit soort vroomheid opgepimpt. Dat raakt me, en daagt uit verder te zoeken, naar wat hier wel gebeurt.

Zelf denk ik, dat ze in alles wat ze doet, al genoeg van haar dankbaarheid laat zien. Dankbaarheid dat ze leeft, dat ze kiezen kan om hulp te zoeken, dat ze het aandurft het laatste wat ze bezit uit te schenken. Dat ze daarmee laat zien dat ze leeft vanuit verbondenheid met de mensen om haar heen, en met de God van haar man, die ook haar God is geworden.

Daarom denk ik, dat wij geen woorden van dank van haar horen. Het is al te zien, en daar moet je soms als buitenstaander goed voor kijken.