Vanaf het eerste begin:
het waaien van de geest.
Chaos als beginpunt van schepping,
leegte als beginpunt van ontstaan,
stilte als beginpunt van spreken.

Dan,
in lispelend ruisen,
in stevige woorden: Tot hier en niet verder!
Licht!
Donker!
Dag!
Nacht!

Als een lopend vuurtje,
niet meer te houden:
kruipend onder dor hout,
tot uitslaande veenbrand,
van vonken in de as
tot nieuw elan.

Geroerde aartsmoeders
en aartsvaders,
aangeraakte vurige profeten,
volk in vuur en vlam.

– Uitgedoofd en uitgesproken,
ontrouw en ongeloof,
hoop verloren, alles kwijt –

En dan:
Uit de baarmoeder
van de moeder Gods,
opnieuw:
Stem die een halt toeroept
in chaos van mensen.
De dood eindelijk de rug toekeert,
opstaat tegen alles,
waar het leven niet meer is

Die Geest vandaag,
als de geur
van sappig gras en uitgeschonken wijnen;
vol maakt zij ons
van het geloof in het goede leven,
van zinvol bestaan
in de Naam van de Eeuwige
liefdevol en trouw,
Vader, Zoon en Heilige Geest

Dat dit verder gaat
en verder,
van eeuwigheid tot
amen!